W słoneczne popołudnie byłem u kuzyna. 

Chcieliśmy pobawić się na dworze, więc wyszliśmy z 

domu i już mieliśmy wejść do lasu, gdy nagle… 

Wpadliśmy do wielkiej   dziury ukrytej w ziemi i… 

Znaleźliśmy się na jakieś drodze, którą otaczały 

ciemnozielone drzewa. 

Z niemałym   lękiem poszliśmy dalej.   

Zobaczyliśmy wielki budynek i od razu pomyśleliśmy, że to zamek! 

Zapukaliśmy do   drzwi z napisem ,,Avalon”.   

Otworzył nam rycerz w srebrnej zbroi i ze zdziwieniem 

zaprowadził do króla, który zapytał:

- Kim wy jesteście i co   tutaj robicie?

- Ja jestem Dominik, a to mój kuzyn Adrian. Wpadliśmy 

do dziury i pojawiliśmy się u ciebie na zamku.

- Widział was ktoś?

- Nie, a czemu pytasz?

- Dlatego, że ścigają mnie rycerze czarnoksiężnika. 

Porwali   już mają córkę i   żonę.

- Z chęcią ci pomożemy – zaproponowałem.

- Moglibyście, ale czy wy macie odpowiedni   strój?

- Nie, panie. A może rycerze coś mają?

- Poczekajcie, zaraz zawołam krawców.

        Przybył sługa, dokładnie nas zmierzył i obejrzał. 

Posłannicy przynieśli zbroję, ubraliśmy się, a gdy 

byliśmy gotowi, król dał nam mapę i wyjaśnił,   w jakim 

kierunku trzeba iść. Przestrzegł nas, że w drodze jest 

wiele niebezpieczeństw. Wyruszyliśmy z zamku po 

długim moście, przez mury, aż wyszliśmy na zupełnie 

pustą przestrzeń, jeszcze bardziej ciemną. Dobrze, że 

miałem ze sobą latarkę!

           Szliśmy w głąb lasu, gdy niespodziewanie zza 

krzaków wyleciała wiedźma. Myślałem,   że to już 

koniec… Nagle przypomniałem sobie, co było w filmie! 

Wiedźmy i czarownice odstrasza jedna rzecz   -   ogień. 

Szybko znalazłem patyk, w plecaku zapalniczkę i 

podpaliłem gałązkę, rzuciłem w nią… Zniknęła 

znienacka, więc poszliśmy dalej.

       Szliśmy długo, gdy wtem zobaczyliśmy wielkie 

zamczysko. Podbiegliśmy do drzwi, dobrze, że były 

otwarte. Powoli   weszliśmy do środka. Powiedziałem do 

Adriana:

- Patrz,   jak tu koszmarnie!

- Widzę, ale znajdźmy królewnę – odparł przerażony 

kuzyn.

- Dobrze.

        Zamek aż roił się od pajęczyn, robali i korytarzy. 

Poszliśmy tym, z którego było słychać odgłosy. 

Ujrzeliśmy duży   stół, a przy nim czarownice, potwory i 

samego czarnoksiężnika. Adrian zauważył wiszący na 

ścianie klucz i pomyślał, że to od lochów. Zakradłem się 

po cichu i zabrałem go. Zeszliśmy na sam dół, a tam 

było pełno krat…