Ένα παραμύθι στα πλαίσια μιας εργασίας του Moodle , αφιερωμένο σε όλες εκείνες τις ψυχές που ελπίζουν πως με την καλοσύνη θα απαλύνουν τις ψυχές των ανθρώπων κι ελπίζουν !!!

Ανθή Ζήση

Preview audio:

storyj.mp/ai7tkqnr9w8

Μέσα στον απέραντο αστερόφωτο ουρανό υπήρχε ένα αστεράκι διαφορετικό από τα άλλα!

Τα άλλα αστεράκια έφεγγαν κάθε βράδυ, γιατί έτσι πρέπει , αυτός είναι ο ρόλος τους ! Δε σκεφτόταν τι γίνεται στον κόσμο και γιατί γίνεται το καθετί !

Το σκεφτικό αστεράκι , όμως δεν ήταν πάντα λαμπερό! Υπήρχαν μέρες που έλαμπε όσο ποτέ , γιατί έβλεπε τους ανθρώπους μονοιασμένους , έβλεπε τα παιδιά να παίζουν ήρεμα και οι οικογένειες να ζουν αρμονικά !

Άλλες φορές πάλι τρεμόσβηνε ! Η καρδούλα του έμοιαζε ραγισμένη, γιατί οι άνθρωποι μάλωναν μεταξύ τους, δε νοιαζόταν για την ειρήνη και τα δικαιώματα των άλλων και επιπλέον δε φρόντιζαν για το περιβάλλον !

Ένα ολόλαμπρο αστεράκι πλησίασε το σκεφτικό αστεράκι και του είπε :

- Έτσι , που πας καημένε μου , σε λίγο δε θα ζεις πια ! Μα τι έχεις πάθει επιτέλους ;

Το αστεράκι σήκωσε τα ματάκια του θλιμμένο και είπε :

- Πώς να μη σκέφτομαι όλα αυτά που γίνονται στον κόσμο ;

- Και τι μπορείς να κάνεις εσύ για τον κόσμο ; Εμείς είμαστε αστέρια και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να φωτίζουμε τη νύχτα! , είπε το λαμπερό αστεράκι .

- Εγώ θα ήθελα να μη φωτίζω μόνο τη νύχτα είπε αποφασιστικά το σκεφτικό αστεράκι ! Θα ήθελα να φωτίζω και τις ψυχές των ανθρώπων και να μην υπάρχει πια μίσος , αχαριστία , θυμός , πόνος , αδικία ...