Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα χιονισμένο τοπίο ζούσε μόνος του ο Χειμώνας. Φορούσε άσπρα ζεστά ρούχα, σκουφί κασκόλ γάντια και μπότες. Όμως δεν είχε παρέα και ένιωθε μοναξιά. 

Η Άνοιξη που τον είδε λυπημένο του είπε:

-Έλα μαζί μου. Θα σε πάω σε ένα ανθισμένο κήπο.

-Δε μπορώ, είπε ο Χειμώνας. Είσαι αρκετά ζεστή για μένα.

 Το καλοκαίρι του είπε:

- Έλα μαζί μου θα σε πάω διακοπές στη θάλασσα.

-Δεν μπορώ είπε ο Χειμώνας, είσαι πολύ ζεστό και θα με λιώσεις.

Το Φθινόπωρο του είπε:

-Μείνε μαζί μου, εγώ δεν είμαι τόσο ζεστός όσο το Καλοκαίρι, θα περάσουμε ωραία.

-Δεν μπορώ, δεν είσαι αρκετά κρύος για να έρθω μαζί σου.

 Ένας τάρανδος, που τον είδε λυπημένο τον πλησίασε.

-Μείνε λίγο μαζί μου, του είπε ο Χειμώνας.

-Πρέπει να φύγω, αλλά αν θες έλα να σε πάω στη χώρα που έχει πάντα κρύο, εκεί δε θα κινδυνεύεις να λιώσεις και θα έχεις και φίλους.

 Τον πήρε στη πλάτη του και φύγανε για τη χώρα των πάγων.

 Μόλις έφρασαν τους πλησίασαν εκατοντάδες πιγκουίνοι.

-Καλωσήρθες Χειμώνα! Μείνε μαζί μας εμείς σε θέλουμε κοντά μας. Εσύ θα μας δίνεις το κρύο και το χιόνι κι εμείς θα σου κάνουμε παρέα. Ο Χειμώνας δέχτηκε με μεγάλη χαρά.