Σήμερα η γιαγιά πίνοντας το καφεδάκι της μιλάει στο τηλέφωνο με τα εγγόνια της, τον Γιαννάκη και την Αγγελική, όπως κάνει κάθε μέρα από τότε που ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ.

Σήμερα την έπιασε νοσταλγία

για το Πάσχα των παιδικών της χρόνων

Αχ! παιδιά μου όταν ήμασταν παιδιά εγώ και ο παππούς σας, περιμέναμε πως και πως τις διακοπές του Πάσχα.

Κλείνανε τα σχολεία και ξεχυνόμαστε  όλα τα παιδιά στους γύρω δρόμους της γειτονιάς.

Τι παιχνίδια, βούιζε η γειτονιά από τα γέλια μας! Παίζαμε κρυφτό, κυνηγητό, σχοινάκι,

τρέχαμε με τα ποδήλατα!

-Γιαννάκης: Πως παίζατε γιαγιά μέσα στους δρόμους; δεν ήταν επικίνδυνο;

-Γιαγιά: Τότε δεν υπήρχαν αυτοκίνητα στους δρόμους και εμείς χαιρόμαστε παιχνίδι στις γειτονιές που μοσχομύριζαν  από τα ψημένα λαζαράκια

-Αγγελική: Λαζαράκια; Τι είναι τα λαζαράκια καλέ γιαγιά;

Γιαγιά : Ζυμώναμε κουλουράκια που τα δίναμε ανθρώπινο σχήμα και για μάτια βάζαμε δύο σταφίδες. Τα φτιάχναμε το Σάββατο πριν την Κυριακή των Βαΐων                                           για τη ψυχή του                                                  Λαζάρου                        

  Και την Κυριακή πηγαίναμε  στην εκκλησία που ήταν   στολισμένη με βάγια, δηλαδή με φύλλα δάφνης  για να 

 θυμίζει  την   είσοδο         

του Χριστού στην Ιερουσαλήμ, πριν από τα Πάθη του. 

Λέγαμε θυμάμαι και ένα

τραγουδάκι:

Βάγια, βάγια το βαγιό

τρώνε ψάρια και κολιό

και την άλλη Κυριακή

τρώνε το ψητό αρνί.

-Γιαννάκης: Και μετά, και μετά γιαγιά τι άλλο κάνατε;

-Γιαγιά : Καθαρίζαμε

 και στολίζαμε  τα σπίτια μας

 για να υποδεχτούμε το Πάσχα,

φτιάχναμε πασχαλιάτικα

 κουλουράκια και

 τσουρέκια που μας

 έσπαζαν την μύτη 

 από την μυρωδιά, αλλά

 δεν τα τρώγαμε

-Αγγελική : Άλλο και τούτο! Τότε γιατί τα φτιάχνατε;

-Γιαγιά : Νηστεύαμε Αγγελικούλα όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα και τα τρώγαμε την ημέρα του Πάσχα.

 Και την Μεγάλη Πέμπτη βάφαμε τα κόκκινα αυγά. 

Εμείς τα παιδιά μαζεύαμε πράσινα φυλλαράκια που τα κολλούσαμε πάνω στα άσπρα αυγά, μετά τα δέναμε σφικτά γύρω-γύρω με ένα ψιλό τούλι και τα βράζαμε μέσα στην κόκκινη μπογιά.