Bir gün Nasreddin Hoca köydeki çocukların oynadığı sokağa gelmiş.Çocuklar güzel güzel oynarken bir şey farketmiş.

Engelli küçük bir kız.Kenarda oturmuş

oyun oynayan çocuklara bakan engelli

bir kız.

Hoca çocuklardan birinin yanına gitmiş ve şunları demiş:

Neden o arkadaşınızı da oyuna almıyorsunuz?

Iyyyy!O engelli ve çok küçük.

Hoca bunları duyunca kızın haline çok üzülmüş.Kızı almış ve evine götürmüş.

Üstüne temiz kıyafetler giydirip,güzel yiyecekler yedirmiş.

Sonra sormuş:

-Senin annen baban yok mu?

-Kız utanarak ve ağlamaklı bir sesle:

Benim annem ve babam ben daha 2 yaşındayken beni terk etti.Ben yetimim.

-Komşularım beni evine almadı.

Kız bunları söyleyince Hoca'nın gözleri dolmuş,yüreği sızlamış.

"Neden insanlar bu kadar acımasız?" diye düşünmüş. Hoca sonra kızın adını sormuş. Kızın yanıtı: